Het ziekteverzuim is in de eerste helft van 2013 gedaald van 4.1% in 2012, naar 3.8% nu. Opvallend is dat tweederde van de werknemers soms gewoon naar het werk gaan, terwijl ze eigenlijk ziek zijn.

Dat blijkt uit een analyse van 365/ArboNed, gebaseerd op gegevens van ruim 1 miljoen werknemers.

Niemand om het werk over te nemen
Het is niet zo dat veel mensen ziek naar hun werk gaan, omdat ze bang zijn voor verlies van hun baan. Slechts 9% is bang voor de gevolgen van ziekteverzuim en gaat om die reden ziek aan het werk. Het zijn wel meer mensen dan in 2010: toen gaf 6% van de werknemers aan bang te zijn dat hun baan op de tocht staat als ze lang of regelmatig verzuimen.

Het percentage mensen dat aangeeft ziek naar het werk te gaan, omdat anders niemand het werk overneemt, is gestegen van 15% in 2010 naar 25% nu. Dit kan ook verklaren waarom de gemiddelde verzuimduur is gedaald van 23 dagen in 2012 naar 21 dagen in het eerste half jaar van 2013. Mensen gaan kennelijk sneller weer aan het werk, omdat anders het werk blijft liggen en achterstanden ontstaan.

Controle over het werk verliezen
Ere zijn weinig verschuivingen in de oorzaken van verzuim in het afgelopen half jaar: 37% van het langdurig verzuim wordt veroorzaakt door klachten van spieren en gewrichten, 32% door overige lichamelijke klachten en 31% door psychische klachten.

Verzuim met psychische klachten duurt langer (174 dagen) dan verzuim met lichamelijke klachten (166 dagen). Psychisch verzuim komt vaker voor bij vrouwen (38%) dan bij mannen (26%) en in meer dan 70% van de verzuimgevallen is psychisch verzuim stressgerelateerd.

Dat kan komen omdat het werk, na reorganisaties, met minder mensen gedaan moet worden. ‘Werknemers ervaren hierdoor een hogere werkdruk en hebben minder het gevoel dat ze hun eigen werk kunnen organiseren. Stress in het werk ontstaat als je de controle over je werk dreigt te verliezen’, verklaart bedrijfsarts Dr. Corné Roelen.

Kosten voor hulp te hoog
Werknemers ervaren ook de financiële druk van de recessie en maken zich zorgen over hun persoonlijke situatie. Mensen hebben minder geld te besteden en zoeken soms niet de hulp die ze nodig hebben, omdat ze de eigen bijdrage voor de behandeling van psychische klachten niet kunnen missen.

‘Natuurlijk hebben mensen een eigen verantwoordelijkheid om te werken aan hun herstel. Maar als ze een noodzakelijke behandeling niet kunnen betalen, dan overleg ik met de werkgever over de kosten. Werkgevers zijn weliswaar geen zorgverzekeraars, maar niets doen lost het verzuim vaak niet op. En langdurig verzuim kost een werkgever vaak meer geld dan een behandeling’, waarschuwt dr. Roelen.