Passen fysieke aspecten bij een functie, of bij een werknemer?

Een test geeft meer duidelijkheid over wat iemand fysiek gezien aan kan om bepaald werk fysiek goed te kunnen doen. Dit blijkt uit onderzoek van fysiotherapeut/bewegingswetenschapper Remko Soer van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Hij promoveert met zijn onderzoek op 27 mei 2009 aan de Rijksuniversiteit Groningen.

In zijn onderzoek richtte Soer zich op de ontwikkeling van de Functionele Capaciteit Evaluaties (FCEs). Dit zijn testen om het fysieke werkvermogen - de arbeidsbelastbaarheid - van patiënten op een gestandaardiseerde wijze te meten. Deze FCEs zijn ontworpen om de arbeidsbelastbaarheid te onderzoeken in relatie tot de taakbelasting van de patiënt en worden gebruikt voor revalidatie-, arbeids- en verzekeringsgeneeskundige doeleinden.

Eerst normen bepalen
De kern van het onderzoek is gevormd door het ontwikkelen van normaalwaarden voor de arbeidsbelastbaarheid. Hiermee zijn normen aangelegd voor lichamelijke arbeidsbelastbaarheid van gezonde werknemers. Daarmee is te bepalen of de fysieke aspecten die bij een functie horen, passen bij een persoon.

Mensen kunnen hun werk fysiek goed doen als de werkbelasting (wat iemand moet doen op zijn werk) in balans is met de arbeidsbelastbaarheid (wat iemand aan kan). Hiervoor zijn 702 gezonde werkende mensen onderzocht. Het onderzoek naar de arbeidsbelastbaarheid bestaat uit verschillende tests. Hierbij worden onder meer conditie, tilvermogen, houdingstolerantie en knijpkracht gemeten. Via vragenlijsten kunnen deelnemers aangeven welke lichamelijke arbeid zij verrichten en hoe zij deze ervaren.

Arbeidsbelastbaarheid vaststellen
De gestandaardiseerde normen helpen artsen de arbeidsbelastbaarheid van patiënten beter in schatten en geven inzicht in de balans tussen arbeidsbelasting en arbeidsbelastbaarheid van de patiënt. De informatie kan worden gebruikt voor het verbeteren van de behandeling en re-integratie van patiënten die na een ongeval of ziekte weer aan het werk willen.